چکیده
پیشینه و اهداف: هدف پژوهش حاضر، طراحی راهبردهای یاددهی - یادگیری در آموزش‌وپرورش بر مبنای فلسفة هستیگرا بوده است روش‌ها: رویکرد پژوهش حاضر، کیفی و روش مورداستفاده، مطالعه موردی کیفی است. مشارکتکنندگان؛ استادان، متخصصان و معلمان آشنا به مکتب هستی‌گرایی بودند که به‌صورت هدفمند با 25 نفر به اشباع نظری رسید. ابزار پژوهش، مصاحبه نیمهساختاریافته و تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از تحلیل مضمون (فراگیر، سازماندهنده و پایه) صورت گرفت. بهمنظور اعتبار دادهها در پژوهش حاضر از مسیر ممیزی استفاده شد. یافتهها: نتایج به دست آمده در قالب 123 مضمون پایه، 11 زیرمؤلفه، 4 مضمون سازمان دهنده (فضای آموزشی، معلم، دانشآموز و روش تدریس هستیگرا) و یک مضمون فراگیر استخراج و طبقهبندی شدند. زیرمؤلفهها شامل؛ فضای آموزشی موقعیت محور و اصیل، اجتناب از فضای استاندارد و قالبی، فضای انعطاف پذیر و همدلانه، تعامل انسانی بین معلم و دانشآموز و حفظ کرامت ذاتی دانشآموز، معلم به‌مثابه فردی تسهیلگر و بسترساز، معلم به مثابهی فردی مسئول و مثبتاندیش، اولویت داشتن دانشآموز نسبت به برنامه درسی و روش، ظرفیت انتخابگری دانشآموز، دانشآموز به‌عنوان فردی مسئول، اولویت داشتن دانشآموز نسبت به برنامه درسی و روش تدریس، تنوع روشی بر اساس موقعیت و شرایط، تأکید بر روشهای تعامل محور و انسانگرا است. نتیجه‌گیری: بر اساس یافتهها پیشنهاد میگردد که برنامه درسی نظام آموزشی به‌صورت گام به گام از حالت رفتارگرا به سمت برنامه درسی هستیگرایانه تغییر جهت دهد.
)